ادغام دين و سياست يا اختلاط امامت و خلافت
 
اولين مسئله و مصيبتی كه مسلمانان بعد از رحلت فرستاده‌ی خدا در سقيفه بنی‏‌ساعده با آن رو به رو و جدای از يكديگر شدند- كه هنوز هم ادامه دارد- بر سر جانشينی سياسی پيغمبر يا حكومت بر امت بود كه به‌زودی طرفين دعوی برای مشروعيت دادن به قدرت‌شان و به كرسی نشاندن نظرشان، دين و خدا را وارد ماجرا كردند: رسول مكرّم فرموده بود:
«لِكُلِّ اُمَّةٍ فِتْنَةٌ وَ فِتْنَةُ اُمَّتی اَلْمُلْكْ»،
هر امتی را فتنه و آفتی است و فتنه امت من «مُلك» است و نزاع بر سر حكومت و قدرت.
 
عمل علی‏‌بن‏‌ابي‌طالب(عليه‏‌السلام) و يازده فرزندش كه بنا به توصيه‏‌ها و دلالت‌های رسول خدا و عملكرد و تجربه‏‌های بعدی خودشان حقاً و عملاً جانشينان شايسته‌ی بانی اسلام در حفظ و فهم و هدايت دين و رهبری مسلمانان در امر آخرت و خدا بودند و بيش از هر كس صلاحيت و مديريت لازم را داشتند، بهترين شاهد و دليل است.
می‏‌بينيم علی‏‌بن‏‌موسی‏‌الرضا(ع)- امام هشتم- علی‌رغم اصرار مأمون، زير بار خلافت نمی‏‌رود و ولايتعهدی را بنا به مصالحی، فقط به‌صورت ظاهری و با خودداری از هرگونه دخالت و مسئوليت قبول می‏‌نمايد. در صورتی كه اگر امامت او همچون نبوّت جدّش ملازمه‌ی قطعی- يا ارگانيك و الهی- با حكومت و در دست گرفتن قدرت می‏‌داشت، آن را قبلاً اعلام و اجرا می‏‌نمود. كما آن كه پدربزرگ بزرگوارش (امام جعفر صادق) وقتی نامه‌ی ابومسلم خراسانی، شورش‌گر نامدار ايرانی، عليه بنی‏‌اميه را دريافت می‏‌دارد كه از او برای در دست گرفتن خلافت دعوت و تقاضای بيعت نموده بود، جوابی كه امام به نامه‏‌رسان می‏‌دهد، سوزاندن نامه روی شعله‌ی چراغ است.

" آخرت و خدا هدف بعثت انبیاء، مجموعه آثار جلد ۱۷ "

:: بازدید از این مطلب : 138